Úlfljótsvatn

Úlfljótsvatn og Ljósafoss. Nú kom ég í fyrsta sinn á ævinni að Úlfljótsvatni, hef oft farið framhjá en aldrei niður að miðstöð skáta, hvað þá stigið fæti úr bíl. að Ljósafossi hef ég komið áður og ávallt haft jafn gaman að. Stöðvarnar í Soginu hrífa mig óendanlega mikið. Nú er sýning, saga skáta, í stöðvarhúsinu við Ljósafoss. Þetta er samvinnuverkefni Landsvirkjunar og skáta. Grétar var alveg viðþolslaus, hann langaði svo að fara og fá kakó og kex á Úlfljótsvatni. Til að friðþægja mig var komið við hjá Ingibjörgu í Hveragerði og keyptar nokkrar gulrætur. Svo var haldið á.
Ég get vart annað en hlegið. Enn og aftur er ég á góðviðrisdegi að skælast um Grafninginn. Ég man hve pabbi var hrifinn af Grafningnum. Þegar við fórum í bíltúr þá vildi hann fara í Grafninginn. Þegar maður fer þar þá er engin sjoppa (Þrastarlundur er í Grímsnesinu). Þegar ég var barn var sjoppa upp við Ingólfsfjall þar sem afleggjarinn niður á Selfoss var (mig minnir að hún hafi verið kennd við Hildiþór). Svo var ekkert nema íslensk náttúra og malarvegir. Náttúran er enn á sínum stað sem og mölin. Ægifagurt, sérstaklega í sól og logni. Mig langaði að ganga, fara úr bílnum og ganga. Það gerðum við ekki, einungis farið til að skoða sögu skáta.
Jú, ég verð að segja frá því. Við fórum einnig í Ölfusborgir. Grétar er einn þeirra sem stóð fyrir byggingu sumarhúsa stéttarfélaga. Hann vildi gjarnan sjá hús bókagerðarmanna (bókbindara eins og það hét hér áður). Hann fór úr bílnum, gegnum kjarr og að húsinu. Þegar við komum þangað þá hélt ég að hann myndi stoppa, horfa og fara aftur í bílinn. Nei, það var að skoða. Sá gamli fór að húsinu, skoðaði allt sem hann gat og leit inn um glugga. Alveg sama þó það væri verið í húsinu. Það er alveg ljóst að við verðum að reyna að fá bústað eina helgi í haust og vera með honum, þó það væri ekki nema dagstund. Við ætluðum að gera það síðastliðið haust en það fórst fyrir. Haustið 2011 fór eiginlega í ekkert nema vinnu og veikindi (sleppum alveg að ræða og skrifa um skemmtilegt ferðalag til Oslóar, annað til Hirtshals, ferð í sumarhús í Skagafirði, aðra á Apavatn og svo Skagafjörðurinn með bæjarstjórum).
Roberto langar að koma til Íslands 2014. Þá eru 20 ár síðan hann fór heim úr skiptinemaárinu. Það er svo stutt síðan en þó hefur margt breyst. Það verður gaman að fá hann í heimsókn. Skrítið að hugsa til þess, hvað skyldi hann vilja sjá, rifja upp og muna.
Að morgni 17. júní fórum við með Grétari og Ingu niður í bæ. Röltum um og skoðuðum. Lentum í því að dagskráin fór úr skorðum, athöfnin í Dómkirkjunni var búinn fyrr en áætlað var og þá var öllu breytt til samræmis. Við vorum langt í frá þau einu sem misstum af því sem við vildum sjá og heyra vegna þess að hraðinn var svo mikill. Nema, við fórum á Jómfrúna og fengum okkur brauð og te/kaffi. Ávallt gott brauð þar.  Svo var bíltúr um vesturbæinn, höfnina og alveg upp í Boðaþing þar sem DAS byggir íbúðir aldraðra. Haukur vinur Grétars og Ingu er að flytja þangað. Útsýnið er stórkostlegt, eiginlega stórfenglegt, man þó ekki eftir að sjá Keili. Grétar og Inga fundu eitt að, það er langt í strætó. Þau vilja eiga heima þar sem er stutt í strætó. dadada, rarara, I love you baby.