Dúmmdedí og dúmmdeda, hvað á að skrifa í dag.
Heyrði Ragnhildi Ólafsdóttur kveða rímur. Mig langar að læra rímnalag. Sé alveg að ég yrði flott með spil í hendi og rímur á vörum. Ég hef áhuga á rímum og löngum kvæðabálkum. Man eftir því að ég lagði mig eftir því að læra löng ljóð og rímur. Nú hef ég gleymt mörgu en þó glittir í fjársjóð öðru hvoru.
Ég verð reglulega skemmtilegt gamalmenni, þá mun brostin lág röddin fara með -buldi við brestur og brotnaði þekjan o.s.frv. Ég mun einnig muna færeysku danskvæðin sem ég kunni hér eitt sinn.

Það hefur verið svo kalt að ég er farin að gefa fuglunum aftur. Ég gat ekki annað þegar ég horfði á þresti róta í moldinni, ég hef verið dugleg að taka þau fræ og korn sem ég hef séð eftir veturinn, allt sem ég held að spíri fer í burtu. Þá hafa fuglarnir minna að kroppa í kuldatíð. Nú set ég rúsínur út, því miður verð ég hvorki heima á sunnudag eða mánudag. Ég verð að biðja einhvern að gera það svo þrestirnir svelti ekki í kuldakastinu.

Á morgun er 11. maí, vertíðarlok. Ég man þá tíð að þetta var hátíðardagur mikill. Þegar kvótinn var tekinn upp þá breyttist margt t.d. lok vertíða.

Krossmessa að vori er 3. maí. Hret sem spáð er að ganga yfir landið 13. og 14. maí er því ekki krossmessuhret. Nær væri að tengja það við vinnuhjúaskildaga eða fardaga að vori. Hér áður fyrr, lengra aftur í tímann en minni mitt nær, gátu vinnuhjú skipt um húsbændur að vori. Þá voru einnig fardagar, leiguliðar skiptu þá um búsetu ef hægt var og vilji fyrir hendi.
Þar sem ég skrifa þetta skil ég hvers vegna fardagar voru að vori en ekki að hausti. Þegar tekið var við búi á sauðburði og þegar hey voru lítil þá var hægt að meta allan fjanda niður. Ekkert eftir af birgðum vetrarins, nytin dottin úr kúm og hross mögur. Að hausti hefði allt verið verðmeira.