Spádómsvísa

Í dag, fyrsta dag góu, hafa brot úr spádómsvísu um veður brotist um í höfðinu á mér.
Ég man .... þeysöm góa ...., vantar þorra. Gæti verið að hann skyldi þurr en hvað þá með einmánuð? Mér finnst lokalínan vera, þá mun vel vora.
Það er nú ekki með eindæmum hve margir hlutir brjótast um í manni.

Ég bakaði bollur í dag, tvöfalda uppskrift af vatnsdeigsbollum, eða van(d)bakkelsi/bagelse eins og það var kallað þegar ég var barn. Ég er skotfljót að baka. Auðvelt að setja súkkulaði á. Er komin á það að fólk velji sér sjálft sultu og rjóma. Við vorum sex í kaffinu, sem var auðvitað te og mjólk. Þegar við stóðum upp þá voru þrjár bollur eftir. Þeim stútuðu við Sigmundur eftir kvöldmat. Við borðum allt sem okkur langar í, það leyfir ekkert af því.

Um helgina tók ég eftir því að ég sá tvisvar sinnum mynd af afar flottum konum, aðra í blaði og hina í sjónvarpi. Flottheitin voru aðallega litirnir, önnur var í fallega grænni peysu og hin var í blárri og grænni skyrtu. Sem sagt litirnir, svo virtust þær báðar vera við kjörþyngd. Ég horfði, hummaði, hugsaði, oh, svona vildi ég geta klætt mig. Þetta er fallegt. Teygði svo hendina út eftir súkkulaði. Sunnudagurinn var einhvern veginn dagur súkkulaðis. Mér datt síst af öllu í hug að klippa myndina út úr blaðinu, líma hana með tonnataki á spegil eða ísskáp og fara út að ganga. Nei, te og súkkulaði voru heillin.

Nú hef ég látið vera að ganga, í tvær vikur. Eins og ég er í lélegu formi, ofanda, er hrædd um að hníga niður og alles bara við það að rölta eftir hitaveitustokknum. Mig langar í göngu í sumar. Ganga til Voga, fara síldarmannagötur og jafnvel eitthvað fleira. Þá þarf ég að geta farið lengra en tvo kílómetra eftir steinsteyptri braut.

Palla leit við í dag. Hún lítur vel út, hún er einhvern veginn beinni í baki og minna grá í andliti en í haust. Auðvitað er skurðurinn yfir gangráðnum enn vel sjáanlegur. Auðvitað er hún enn marin á bringunni. Samt er hún hraustlegri. Það er dæmalaust að læknar hafi ekkert gert fyrr en núna í ár. Hvað þarf til að þeir heyri og skilji það sem sjúklingur segir. Þegar hún var inni á Landspítalanum vorið 2010 hefði átt að snara gangráð í hana í stað þess að útskrifa og segja farvel frans. Þá fór hún í hjartastopp inni á hjartadeild, alla vega einu sinni. Hún sagði að svona væru hjartsláttartruflaninar. Henni liði svona. Nei, nei, sko truflanir eru öðruvísi, þá fer hjartað á fullt, það stoppar ekki. Hennar hjarta var orðið svo veikt að það stoppaði. Maginn sagði stopp. Höfuðið sagði stopp. Samt var hún send heim, heim í bið eftir aðgerð sem alls óvíst var hvort henni yrði til góðs.

Nú er hjartað hætta að stoppa. Nú fer það bara á fullt. Það eru góð skipti að henni finnst. Nú kemst hún í rúm eða stól þegar hjartað ólátast í stað þess að hníga niður og skríða að einhverju til að styðja sig við þegar hún rankar við sér aftur. Ég veit ekki hvort rankar er rétt skrifað, nenni ekki að slá því upp, finnst það réttara en raknar bara vegna þess að prjón raknar upp.