Fari það í grængolandi ....

Ég sem ætlaði ...
Nei, mig langaði ....
Réttara væri að segja að stefnt hefði verið að ....

Svo situr maður uppi í lok árs eða átaks og hefur ekkert gert nema berja höfuðið við stein og segja sjálfum sér - sko, ég sagði þér þetta, þú hefðir átt að vita það, þú stendur aldrei við neitt, lýkur sjaldan því sem þú þó byrjar á o.s.frv.

Alveg þar til ætlunin er gleymd og sú næsta drifin upp. Um leið eru úrtöluraddirnar í höfðinu pússaðar, látnar gera æfingar. Kinnarnar titra, stútur á munninum, sönglað og svo er haldið af stað. Nú skal lært að lesa. Lesa eina bók á viku næsta árið. Árið þar á eftir skulu tungumálin verða tvö, þar á eftir þrjú og svo bara öll tungumál sem hægt er að komast yfir á prenti.

Já, já. Látið ykkur dreyma. Næsta víst er að bókin hefur strax vikið fyrir spjalli, hittingi, myndefni, fjölskyldu og því um líku. Tungumálin verða víst fjarlægur draumur.

En, hey, úrtöluraddirnar og neikvæðnin fitnar og bólgnar. Enn eitt skipbrotið bætist í safnið.

Verið alveg róleg. Ég og lestur heyrum enn saman. Bók á viku, fer létt með það, jafnvel á sólarhring.

Vissuð þið það að það er alls ekki sjálfgefið að geta lesið. Manninum er ekki ætlað að lesa líkt og að gefa frá sér hljóð eða nota hendurnar.
Vissuð þið að þegar þið lesið þá notið þið tungumálið, færni til að skynja form, einbeitingu, bæði heilahvel og framheili eru virkjuð. Svo þarf að æfa sig, aftur og aftur. Hér á vel við að æfingin skapi meistarann. Eftir því sem meira er lesið af flóknum texta, löngum setningum og heilum bókum þá eykst vellíðunarhormón.

Hins vegar vissuð þið ekki að stundum er ég spurð um í hverju ég sé góð. Ég segi að lesa, synda, ganga, skynja umhverfi, almennt að vera til.

Viðbrögðin eru oft svona, hmm - ekkert spes, þetta geta nú allir, allt meðfæddir hæfileikar og færir engum neitt.

Hvers vegna er ekkert spes að geta það sem almennt er haldið að allir eigi að geta þó það sé langt í frá allir sem geti eða geri það?