Sædýrasafnið

Hugsa sér. Ég gleymdi að blogga um Sædýrasafnið.
Við fórum á það leikrit 24. mars, á afmælisdaginn minn.
Skelfing, ósköp, rugl, þvæla, tímasóun.
Hvaða vitleysa ekkert af þessum orðum rímar við lýsingu á verkinu. Þjóðleikhúsið segir;
Knýjandi spurningar um framtíð okkar, settar fram í sýningu þar sem myndlist, tónlist og dans gegna mikilvægu hlutverki.

Vá, okkur fannst verkið lélegt. Okkur fannst við hafa sóað tímanum til einskis. Engar spurningar vöknuðu nema hvenær komumst við út, burt, bara eitthvað annað en sitja í Kassanum í einn og hálfan tíma án hlés. Tónlistin var vart heyranleg og áreiðanlega ekki eftirminnileg, þó er hún eftir Barða (ekki minn Barða). Myndlist, ja, ef svart blautt plast er myndlist þá var nóg af henni en þá var myndlistin ærandi í síðustu uppfærslu á Pétri Gaut, þar var plastið hvítt og þurrt. Dans, já ég vissi það ekki fyrr en mér var sagt það að tveir leikendur dönsuðu, það heitir víst nútímadans. Mér fannst það fígúratífur látbragðsleikur.

Sem sagt, mér finnst Sædýrasafnið með lélegri leiksýningum sem ég hef farið á. Tímanum var reglulega illa varið.